Odisseas Elytis - Monograma III (traducere Adina V.)

Motto: Întotdeauna voi plânge  - mă auzi? - după tine, singur în Paradis.

Pentru că te iubesc și în iubire știu

să merg, ca luna plină, pretutindeni,

presar iasomie peste piciorul tău mic

din așternuturile transparente

și am puterea să suflu ca să te port, adormită,

pe cărări luminoase, prin arcadele ascunse ale mării,

prin arbori vrăjiți cu păianjeni argintii.

Te-au auzit valurile

cum mângâi, cum săruți,

cum rostești în șoaptă „ce” și „e”.

Mereu noi doi, de-a lungul și de-a latul golfului,

lumina și umbra.

Întotdeauna, tu, steaua, și eu, nava întunecată,

întotdeauna, tu, portul, și eu, farul din dreapta,

faleza umedă și strălucirea deasupra văslelor,

deasupra casei cu gardenii,

trandafiri legați,

apa răcoroasă,

întotdeauna, tu, statuie de piatră, și mereu eu, umbra care acoperă totul,

tu, oblonul de alături, și eu, vântul care îl deschide.

Pentru că te iubesc și te iubesc.

Tu, întotdeauna, moneda, iar eu, cultul care o răscumpără:

atât - noaptea, atât - murmurul vântului,

picătura din aer, tăcerea,

despotica mare din jur, depozitul cerului cu stele,

atât - respirația ta ușoară,

încât nu îmi mai rămâne nimic altceva

între cei patru pereți, tavan, podea,

decât să strig după tine și să mă lovească vocea mea,

să miros a tine și să se înfurie oamenii

pentru că tot ce este neîncercat și adus din altă parte

nu poate fi suportat de ei și este devreme, mă auzi,

este încă devreme, în această lume, iubita mea,

să vorbesc de tine și de mine.

traducere Adina Velcea

Μονόγραμμα

Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω

Να μπαίνω σαν Πανσέληνος

Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’ αχανή σεντόνια

Να μαδάω γιασεμιά – κι έχω τη δύναμη

Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω

Μέσ’ από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές

Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα

Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς

Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»

Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο

Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο

Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά

Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες

Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει

Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει

Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ

Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ

Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο

Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά

Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική

Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα

Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο

Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα

Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου

Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο

Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.