Poezia întotdeauna este una, așa cum unul este cerul.
Problema este de unde îl privește fiecare.
Eu l-am văzut din adâncurile mării.
«Και η Ποίηση πάντοτε είναι μία όπως ένας είναι ο ουρανός. Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό. Εγώ τον έχω δει από καταμεσίς της θάλασσας». ( Odisseas Elytis)
Golul există atâta timp cât nu ai căzut în el.
«Το «κενό» υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του». (Odisseas Elytis)
Ca să pășești ferm pe pământ, unul din picioare trebuie să fie în aer.
«Για να πατάς στέρεα στη γη, πρέπει το ένα πόδι σου να είναι έξω από τη γη».
(Odisseas Elytis)
Din Dumnezeu se trage omul, așa cum rechinul, din sânge.
«Από τον Θεό τραβιέται ο άνθρωπος όπως ο καρχαρίας από το αίμα».
( Odisseas Elytis)
Legea care sunt, nu mă va îngenunchea.
«Ο Νόμος που είμαι δεν θα με υποτάξει». (Odisseas Elytis)
Da, Paradisul nu a fost o nostalgie.
Nici măcar, o recompensă.
A fost un drept.
«Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα». (Odisseas Elytis)
Soarele explodează în interiorul nostru, iar noi ducem, temători, palma la gură.
«Ο ήλιος σκάει μέσα μας κι εμείς κρατάμε την παλάμη στο στόμα έντρομοι».
(Odisseas Elytis)
Mi-a fost dată limba greacă. Iar casa săracă, pe dealurile lui Homer.
«Τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική. Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου».
(Odisseas Elytis)
Înainte de a te privi, ai fost lumină.
Înainte de a te iubi, ai fost iubire.
Când te-am sărutat, ai devenit Femeie.
«Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως. Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας Κι όταν σε πήρε το φιλί, Γυναίκα». (Odisseas Elytis)
Dacă descompui Grecia, la final or să-ți rămână: un măslin, o viță de vie și o barcă. Ceea ce înseamnă: cu acestea o vei reface din nou.
«Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις».
(Odisseas Elytis)
