Era ora unu noaptea sau unu și jumătate.
Într-un colț al tavernei, în spatele peretului despărțitor de lemn,
doar noi eram, în rest, localul era gol.
Numai o lampă cu petrol lumina.
În pragul ușii, servitorul obosit adormise.
Nu ne-ar fi observat nimeni.
Dar, cuprinși de pasiune, eram incapabili să fim precauți.
Ne-am îndepărtat hainele - nu purtam multe în dogoarea lui iulie -
Am descoperit extazul trupului pe jumătate acoperit - apoi, nuditatea carnală,
idilică amintire peste care au trecut 26 de ani
și care a venit acum pentru a rămâne în această poezie.
traducere Adina V.
Να μείνει
Η ώρα μια την νύχτα θάτανε,
ή μιάμισυ.
Σε μια γωνιά του καπηλειού·
πίσω απ' το ξύλινο το χώρισμα.
Εκτός ημών των δυό το μαγαζί όλως διόλου άδειο.
Μια λάμπα πετρελαίου μόλις το φώτιζε.
Κοιμούντανε, στην πόρτα, ο αγρυπνισμένος υπηρέτης.
Δεν θα μας έβλεπε κανείς. Μα κιόλας
είχαμε εξαφθεί τόσο πολύ,
που γίναμε ακατάλληλοι για προφυλάξεις.
Τα ενδύματα μισανοίχθησαν - πολλά δεν ήσαν
γιατί επύρωνε θείος Ιούλιος μήνας.
Σάρκας απόλαυσις ανάμεσα
στα μισανοιγμένα ενδύματα·
γρήγορο σάρκας γύμνωμα - που το ίνδαλμά του
είκοσι έξη χρόνους διάβηκε· και τώρα ήλθε
να μείνει μες στην ποίησιν αυτή.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
1919
1919
Niciun comentariu:
Trimiteți un comentariu