Am auzit, atunci, o voce:
- Vreau în cele din urmă să vorbim
fără pretenții și ascunzișuri,
să vorbim deschis
despre tine, despre mine, despre toți.
- Și eu vreau asta de mult,
dar nu se poate cu atâta zgomot,
cu toți cei care intră și ies,
prieteni, cunoștințe, străini insistenți
cu telefoanele sunând încontinuu,
cu mobilele încărcate, cărțile necitite,
farfuriile cu resturi de mâncare,
frunzele uscate aduse înăuntru de vânt,
cu păsările urâte care se dau drept porumbei.
Și m-am repezit să golesc casa pentru totdeauna,
să scot scaunele, fotoliile, canapelele,
bibliotecile, birourile, cutiile de carton
pline cu tot felul de scrisori,
albumele cu fotografii,
televizoarele și toate electronicele,
paturile, saltele, dulapurile pline
cu haine noi și vechi.
Am închis geamurile ca să nu mai intre
niciun zgomot
de mașini, motoare, sirenele
poliției, ambulanțelor, pompierilor,
am închis ușa, am interzis accesul tuturor,
am pus obstacole chiar și pentru anotimpuri,
deoarece îmi distrăgea atenția
muzica joasă a alternării
primăverii și verii, toamnei și iernii.
Locul a rămas liber, brusc, imens,
dar de nepătruns intervențiilor străine.
- Acum putem să vorbim liberi,
nimeni nu ne va întrerupe,
nimic nu ne va deranja.
- Ești nebun? a izbucnit vocea
În acest deșert, spațiu mort,
cuvintele noastre vor lovi pereții,
apoi se vor întoarce.
Niciunul dintre noi nu-l va auzi pe celălalt,
vom auzi doar cuvintele noastre
și vom crede că este ce spune celălalt.
Când golim un spațiu, ne golim și noi,
rămânem ca niște coji goale,
plutim spre nimic,
rumegând propriile cuvinte.
Adu totul imediat înapoi!
a spus vocea
ca și cum mi-ar fi dat o comandă.
Nu am putut să mă opun și am început să aduc
înăuntru, unul câte unul,
din lucrurile înghesuite pe drum,
lăsând însă și câteva afară.
Cât despre ușă, o s-o încui mai târziu.
Pentru moment, am lăsat-o
să poată fi deschisă cu ușurință.
traducere Adina Velcea
Προσπάθειες διαλόγου
Κι άκουσα τότε μια φωνή
«θέλω επιτέλους να μιλήσουμε
χωρίς προσχήματα και συγκαλήψεις
να μιλήσουμε ανοιχτά
για σένα, για μένα, για όλους».
«Κι εγώ το θέλω από καιρό, είπα
όμως δεν γίνεται με τόση φασαρία
την αναστάτωση με όσους μπαινοβγαίνουν
φίλους, γνωστούς, επίμονους αγνώστους
με τα τηλέφωνα να χτυπάνε συνεχώς
τα παραφορτωμένα έπιπλα, τ΄ ακόμα αδιάβαστα βιβλία
τα πιάτα με υπόλοιπα φαγητών
τα ξεραμένα φύλλα που φέρνει μέσα ο άνεμος
τα άσκημα πουλιά που παριστάνουνε τα περιστέρια..»
Και βάλθηκα ν΄ αδειάζω για τα καλά το σπίτι
Να βγάζω έξω καρέκλες, πολυθρόνες, καναπέδες
βιβλιοθήκες, γραφεία, χαρτόκουτα γεμάτα κάθε λογής γραφτά
άλμπουμ με φωτογραφίες, τηλεοράσεις κι όλα τα ηλεκτρονικά
κρεβάτια, στρώματα, ντουλάπες με ρούχα καινούργια και παλιά.
Έκλεισα τα παράθυρα να μην μπαίνει ο θόρυβος
απ΄τ΄ αυτοκίνητα, τις μηχανές, τις σειρήνες
της αστυνομίας, των ασθενοφόρων, της πυροσβεστικής
κλείδωσα την πόρτα, απαγόρευσα την είσοδο σε όλους
έβαλα εμπόδια ακόμα και για τις εποχές
αφού με περισπούσε η χαμηλή μουσική της εναλλαγής
άνοιξης και καλοκαιριού, φθινόπωρου και χειμώνα
έμεινε ο χώρος άδειος, ξαφνικά τεράστιος
όμως αδιαπέραστος στις ξένες παρεμβάσεις.
«Τώρα μπορούμε ελεύθερα να μιλήσουμε
Χωρίς κανείς να μας διακόπτει
Χωρίς τίποτα να μας ενοχλεί».
«Είσαι με τα καλά σου ;», ξέσπασε η φωνή.
«Σ΄αυτό τον έρημο, νεκρωμένο χώρο
τα λόγια μας θα χτυπούν στους τοίχους
και θα γυρνάνε πίσω
κανείς μας δεν θ΄ακούει τον άλλο
μόνο τα όσα λέμε εμείς θ΄ακούμε
πιστεύοντας πώς είναι αυτά που λέει ο άλλος.
Όταν αδειάζει ο χώρος αδειάζουμε κι εμείς
μένουμε άδεια τσόφλια, επιπλέουμε στο τίποτα
αναμασώντας τα ίδια μας τα λόγια.
«Αμέσως φέρτα όλα πίσω»,
είπε η φωνή σαν να ΄δινε μια προσταγή.
Δεν μπόρεσα να προβάλω αντιρρήσεις
κι άρχισα να φέρνω μέσα ένα – ένα
τα σωριασμένα στο δρόμο πράγματα
αφήνοντας όμως και κάποια έξω.
Όσο για την πόρτα θα την ξανακλείδωνα αργότερα
Προς το παρόν την άφησα ν΄ ανοίγει μ΄ ευκολία.
Niciun comentariu:
Trimiteți un comentariu