Titos Patrikios - Doi oameni

Dacă ai văzut vreodată în mijlocul drumului

ducând doi oameni încătușați,

nu este exclus ca unul să fi fost eu,

în timp ce mă trimiteau iar înapoi în exil.

Și în acea dimineață aveam, ca și tine,

atâtea visuri

despre slujba pe care aș fi găsit-o,

despre o plimbare pe sub felinare și pe asfalt,

despre puțin soare...

Și acela

pe care, deodată, cătușele l-au legat în corpul meu

avea și el gravate visurile sale

pe chipul său grav.

(îl luaseră în zorii zilei, la ora șase, de lângă soția lui)

Când vezi pe drum doi oameni

cu cătușe,

să nu crezi nimic mai mult,

să nu crezi nimic mai puțin.

Doi oameni.

La fel ca și tine.

traducere Adina V.

ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Αν είδες ποτέ στη μέση του δρόμου

δυο ανθρώπους να τους πηγαίνουν με χειροπέδες

δεν αποκλείεται ο ένας να ήμουν εγώ

που με ξαναστέλναν εξορία.

Και κείνο το πρωί είχα και σένα

τόσα όνειρα

για τη δουλειά που θα ‘βρισκα,

για έναν περίπατο στα φώτα και την άσφαλτο,

για λίγο ήλιο…

Και κείνος

που ξαφνικά τα σίδερα τον δέσαν στο κορμί μου

είχε και κείνος χαραγμένα τα όνειρά του

στο αυστηρό του πρόσωπο.

(Τον πήρανε χαράματα στις έξη από τη γυναίκα του).

‘Οταν βλέπεις στο δρόμο δυο ανθρώπους

με χειροπέδες

μη νομίσεις τίποτα περισσότερο

μη νομίσεις τίποτα λιγότερο.

Δυο άνθρωποι.

Σαν και σένα.

(“Μαθητεία”, 1952-1962)

Τίτος Πατρίκιος