Titos Patrikios - Poate, un râu

M-a prins de manta deasupra rocilor calcinate.

”Râurile au secat”, mi-a strigat, ”izvoarele au secat”.

”Chiar și vânturile au rătăcit calea”.

A doua zi mi-a șoptit insinuant:

”Poate, întotdeauna, există în mâinile noastre un râu.”

Era vremea pietrei și a setei.

Mulți înnebuniseră. Mulți își trădau mama 

pentru o înghițitură de apă.

Când l-au prins, a apucat să-mi spună:

”Vânturile își pierd drumul 

când lăsăm drumul nostru să se umple de iarbă,

să adoarmă la marginea câmpurilor.”

Au urmat, apoi, alte nopți încercuite de mare,

baionetele ne-au despărțit somnul 

în patru, în zece.

Mult mai târziu am aflat că el, cel atât de slab,

a rezistat până la sfârșit.

traducere Adina Velcea

Preluarea sau distribuirea este permisă numai cu menționarea numelui traducătorului.

'Ισως ένα ποτάμι

Μ' άρπαξε από τ' αμπέχωνο πάνω στα πυρωμένα βράχια. 

"Τα ποτάμια στέρεψαν" μου φώναξε "στέρεψαν οι πηγές. 

Ακόμα κ' οι αγέρηδες χάσανε το δρόμο". 

Την άλλη μέρα μου ψιθύρισε στην αγγαρεία: 

"'Ισως υπάρχει πάντα μες στα χέρια μας ένα ποτάμι". 

Είταν η εποχή της πέτρας και της δίψας. 

Πολλοί τρελλαίνονταν. Πολλοί προδίνανε τη μάνα τους 

για μια γουλιά νερό. 'Οταν τον πήρανε 

πρόφτασε να μου πει: "Οι αγέρηδες χάνουνε το δρόμο 

όταν αφήνουμε το δρόμο μας να χορταριάζει, 

ν' αποκοιμιέται στο πλευρό των χωραφιών". 

'Επειτα ήραν κι άλλες νύχτες κυκλωμένες θάλασσα 

οι ξιφολόγχες χώριζαν τον ύπνο μας στα τέσσερα, στα δέκα. 

Αργότερα πολύ έμαθα πως αυτός, ο τόσο αδύνατος, 

είχε κρατήσει ως το τέλος. 

Τίτος Πατρίκιος

Από την ενότητα "Χρόνια της πέτρας"