Menelaos Ludemis-Sunt bine (Μενελαος Λουντεμης-Είμαι καλα)

Sunt bine, Mămica mea ...răsăritul meu...
Alerg să-ţi domolesc teama. Sunt bine.
Stau la umbra durerii mele,
şi las pana mea să plângă...
Mamă...
Tremurul mâinilor...

Anii ce au scăpat de sub basma...
Suspinele ce numără strămutările  mele...
Sunt bine.

" Întăi, Respectata mea..
Întâi vin să întreb..." Şi nu întreb nimic.
Aici nu se întreabă. Toţi "Sunt bine ..."
Chiar dacă flutură spânzurătoarea deasupra capetelor lor.
Chiar dacă şacalii, gudronul  le mănâncă picioarele.
Sunt bine.

"În primul rând, mămică...s-avem sănătate!"
Pieptul meu strigă ca o oaie răguşită.
Biciuitorul  numără orele pe coastele mele.
"În primul rând, Mămică..." Dar iartă-mă şi azi.
Iartă-mă şi azi că n-o să afli adevărul.

Adevărul a îmbătrânit şi nu mai călătoreşte.
Nu trece marea.
Adevărul , mămică, este un glonţ. Şi nu am sa-l spun.
"Sunt bine."

Astăzi termin a o mia scrisoare. Dar ştiu...
Că ai vreme pentru a primi mesajele mele.
Dar iartă-mă. Iartă-mă, Mamă.
Pentru monotonia celor o mie de "Sunt bine."
Cele o mie de minciuni monotone ale mele.

Îţi scriu din nou.
Am scrisoarea ta pe genunchi.
Şi o mângâi ca o pasăre foarte întristată.
Mâna mea scrie singură
mica, amara mea lecţie:
"Sunt bine."

Ştiu, ah, Mămică...
Ştiu că îţi trimit zilnic
câte o doză din amărăciunea mea. Ştiu
că mângâi întreaga mea minciună.
Că o presari cu lacrimi şi vorbe îndelungi. Ştiu.
Dar altă vorbă nu va pleca de aici...
"Sunt bine."

Poţi, scumpa mea, să o citeşti şi fără lumină.
Nici măcar nu e nevoie s-o citeşti.
E deajuns să ajungă, să se audă la uşa
vocea poştaşului.
Atunci, Mămică, se poate să nu fiu bine.
Dar tu să crezi ce îţi scriu.
"Sunt bine."

Sunt bine...Din moment ce pot să ţin creionul.
Sunt bine...Din moment ce pot să mormăi.
Sunt bine...Din moment ce pot să stivuiesc hârtia.
"Sunt bine."

Ah, dacă aş fi putut avea un cer
plin de astfel de false păsărele.
Şi să le trimit în spaţiu...
Ca să ajungă şi când eu n-oi mai respira.
Să vină şi să lovească cu ciocul la fereastra casei noastre.
Aceea care dă spre mare.
Şi să ciripească. Să ciripească în cor minciunile
"Sunt bine."

Tu, Mămica...Tu, care citeşti cu degetele.
Tu, care vorbeşti limba mâinilor.
Atinge hârtia cu buzele tale.
Aşa cum făceai când eram copil şi aveam febră...
Şi citeşte hârtia nescrisă,
Citeşte direct din inima mea:
Mamă...Ah...Mamă, Mamă...
Trupul pe care atât l-au mângâiat mâinile tale
astăzi e topit sub piatră.
Vocea care gângurea în somnul tău
behăie azi sub cuţit.
Dar tu să râzi, scumpa mea. Râzi...
Spune-ţi că te-ai trezit dintr-un vis urât.
Şi râzi ca să-l goneşti.
Râzi, şi eu...linişteşte-te, Mămică,
"Sunt bine."
Astăzi mi-au vărsat lumina. Sunt bine.
Sunt bine. Ieri mi-au tăiat unghiile.
Spaimele mele s-au înfrânat.Sunt bine.
Sunt bine. Mâine mă vor crucifica.
Sunt bine. Sunt bine. Sunt bine...

Sunt bine. Chiar dacă nu mai am minte să gândesc.
Sunt bine. Chiar dacă nu mai am cuvinte să strig.
Sunt bine. Chiar dacă nu mai am mâini să scriu.
Pentru asta sap. Ciopesc mormântul funerar.
Deasupra acestei prăpastii bătute de vânturi.
În acest cimitir nebun
unde toţi morţii
"Sunt bine."

traducere Adina V.


Είμαι καλά, Μητερούλα... αυγή μου...

Σπεύδω να καλοπιάσω τον φόβο σου. Είμαι καλά.
Κάθομαι κάτω απ' τον ίσκιο της λύπης μου,
κι αφήνω την πένα μου να κλάψει...
Μάνα...
Τρεμούλα των χεριών...

Χρόνια που ξεφεύγετε απ' την μπόλια...
Στεναγμέ που μετράς τον μισεμό μου...
Είμαι καλά.

"Πρώτον, Σεβαστή μου..."
"Πρώτον έρχομαι να ερωτήσω..." Και δεν ρωτώ τίποτα.
Εδώ δεν ρωτούν. Όλοι "Είναι καλά..."
Κι ας ανεμίζονται οι κρεμάλες πάνω απ' τα κεφάλια τους.
Κι ας τρώει τα πόδια τους η ύαινα, η πίσσα.
Είμαι καλά.

"Πρώτον, Μητερούλα... Υγείαν έχω"
Και το στήθος μου φωνάζει σαν πρόβατο βραχνό.
Κι ο ραβδιστής μετράει την ώρα στα πλευρά μου.
"Πρώτον, Μητερούλα..." Μα συγχώρα με και σήμερα.
Συγχώρα με και σήμερα που δεν θα μάθεις την αλήθεια.

Η αλήθεια γέρασε και δεν ταξιδεύει.
Δεν περνά τη θάλασσα.
Η αλήθεια, Μανούλα, είναι βόλι. Και δεν θα την πω.
"Είμαι καλά".

Σήμερα κλείνω τα χίλια γράμματα. Μα ξέρω...
Πως έχεις χρόνους να πάρεις μήνυμά μου.
Μα συχώρα με. Συχώρα με, Μητέρα.
Για τα χίλια μονότονα "Είμαι καλά"
Τα χίλια μονότονα ψέματά μου.

Πήρα ξανά για να σου γράψω.
Έχω την κάρτα μου στα γόνατα.
Και τη χαϊδεύω σαν περίλυπο πουλί!
Το χέρι πια το γράφει μοναχό του
το μικρό, πικρό του μάθημα:
"Είμαι καλά".

Ξέρω, αχ, Μητερούλα...
Ξέρω πως σου στέλνω κάθε μέρα
την ταχτική δόση της πίκρας μου. Ξέρω
πως τη χαϊδεύεις τούτη την ψευτιά μου...
Πως τη ραίνεις με δάκρυα και παραμιλάς. Ξέρω.
Μα δεν κάνει φτερά άλλη λέξη από 'δω...
"Είμαι καλά".

Μπορείς, ακριβή μου, να τη διαβάσεις και δίχως φως.
Δεν είναι καν ανάγκη να τη διαβάσεις.
Φτάνει μόνο να 'ρθει, να ακουστεί στην εξώπορτα...
η φωνή του ταχυδρόμου.
Τότε, Μανούλα, μπορεί και να μην είμαι καλά.
Μα εσύ να πιστέψεις τη γραφή μου"
"Είμαι καλά".

Είμαι καλά... Αφού μπορώ και σέρνω το μολύβι.
Είμαι καλά... Αφού μπορώ και το ψελλίζω.
Είμαι καλά... Αφού αραδιάζω στο χαρτί,
"Είμαι καλά".

Αχ, να μπορούσα να 'χα έναν ουρανό
γεμάτο από ψεύτικα τέτοια πουλιά.
Και να τα 'χυνα στο διάστημα...
Για να 'ρχονται - κι όταν εγώ δεν θ' ανασαίνω.
Να 'ρχονται και να ραμφίζουν το τζάμι του σπιτιού μας.
(Αυτό που κοιτάζει κατά τη θάλασσα)
Και να κελαηδούνε. Να κελαηδούνε σμήνη τις ψευτιές:
"Είμαι καλά".

Μανούλα εσύ... Εσύ που διαβάζεις με τα δάχτυλα.
Εσύ πού μιλάς τη γλώσσα των χεριών...
Ακούμπησε τα χείλη σου στο χαρτί
Έτσι όπως έβρισκες, σαν ήμουν παιδί, τον πυρετό μου...
Και διάβασε πάνω στ’ άγραφο χαρτί
Και διάβασε ολόισια απ’ την καρδιά μου:
Μάνα... Αχ... Μάνα, Μάνα...
Το κορμί που κανάκεψαν τα χέρια σου
έλιωσε σήμερα κάτω απ’ το λιθάρι.
Η φωνή που νανούριζε τον ύπνο σου
βέλαξε κατ’ απ’ το μαχαίρι.
Μα εσύ γέλα, ακριβή μου. Γέλα...
Πες πως ξύπνησες απ’ όνειρο κακό.
Και γέλα να τα διώξεις.
Γέλα, κι εγώ... ησύχασε, Μανούλα.
"Είμαι καλά"
Σήμερα μου χύσανε το φως μου. Είμαι καλά.
Είμαι καλά. Χτες κόψανε τα νύχια μου.
Τρόμοι μου πήραν τα φρένα μου. Είμαι καλά.
Είμαι καλά. Αύριο θα με σταυρώσουν.
Είμαι καλά. Είμαι καλά. Είμαι καλά...

Είμαι καλά. Κι ας μην έχω πια μυαλό να το σκεφτώ.
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω πια μιλιά να το φωνάξω.
Είμαι καλά. Κι ας μην έχω χέρι να το γράψω.
Γι’ αυτό το σκάβω. Το σμιλεύω επιτύμβιο.
Πάνω σ’ αυτόν τον ανεμόδαρτο γκρεμνό.
Σ’ αυτό το τρελό νεκροταφείο
πως όλοι οι νεκροί του

" Ειναι καλα. "

sursa foto 1:http://www.sarantakos.com/liter/lountemis7.htm
sursa fotografiei 2: http://www.haniotika-nea.gr/95132-logotexniko-afierwma-ston-menelao-lountemi/